wykopał Fakt – podczas realizacji KCH 2008-2009

Co zatem napisać mogę? Piotr S. nęka mnie, prześladuje, śledzi każdy mój krok i obserwuje moich znajomych od października 2006 roku. Wtedy, jak to się zaczęło, nie przypuszczałam, że może trwać tak długo. Żyłam i żyję w przeświadczeniu, że skoro czegoś nie chcę, to to przestanie się dziać. Prędzej, czy później. W tym przypadku raczej później. Niestety, nie mam cierpliwości, żeby opisać tu całą historię od początku. Wystarczająco „ryje mi beret” sama sprawa w sądzie. Polecam za to materiał Sylwii Nieckarz w Expresie Reporterów i tekst Marcina Kowalskiego w Gazecie Wyborczej. Dobrze opisała też sytuację Ania Grzelczak w Przyjaciółce. To dla mnie ważne jak się o mnie i problemie stalkingu pisze, bo w tej materii łatwo o tanie chwyty czyli branie na litość lub przedstawianie ofiary jako wraka emocjonalnego na skraju przepaści. Ja taka nie jestem.

Napiszę więc po krótce. Jestem „zadaniowa”, jak to powiedziały obie dziennikarki już wspomniane. Moim celem jest pozbycie się nieproszonego gościa z życia mojego i mojego syna i nie odpuszczę, choć polskie prawo ewidentnie nam nie pomaga. Nie jestem jednocześnie nieszczęśliwą, zahukaną samotną matką. Mam chłopaka, przyjaciół, pasje i przede wszystkim kochanego synka, który nadaje memu życiu jeszcze więcej sensu. Dlatego właśnie odważyłam się w końcu tę sprawę załatwić. 

Piotr S. jest człowiekiem chorym i nie staram się sobie jego zachowania w żaden sposób wyjaśniać. Chcę tylko jednego – żeby przestał żyć moim życiem. Niech sobie będzie fanem, widzem, ale niech się ode mnie odczepi. Niech nie używa moich zdjęć, nie wrzuca ich na swój profil na FB, niech nie pisze, że jestem jego dziewczyną, a mój syn, jego dzieckiem. Niech nie wypisuje zboczonych treści w SMS-ach czy na FB. Nie ma do tego prawa. Choć właśnie w świetle poskiego prawa, nic mu za to nie grozi.

W sądzie toczy się postępowanie o umorzenie (z racji choroby psychicznej) sprawy z umieszczeniem w zakładzie psychiatrycznym. Wierzę, że to jedyne słuszne rozwiązanie, bo Piotr S. pokazuje, że przez lata jego chore zainteresowanie moją osobą, spryt i buta nie maleją, a wręcz przeciwnie. Odebrałam właśnie wezwanie do sądu na rozprawę, w której to ja występuję jako OSKARŻONA! Nie wiem czy to też jest tajne, do tego stopnia, że nawet ja – oskarżona – nie wiem o co chodzi. Wychodzi na to, że biedny, niepoczytalny Piotr S. pozwał mnie o coś. Paranoja!

Na całe szczęście, w tej absurdalnej sytuacji, mam wspaniałą pełnomocniczkę, która wie jak się w tym zawiłym, nieprzyjaznym prawniczym świecie poruszać. Pani Małgorzata Lubieniecka zgodziła się pomóc mnie i przy okazji wszystkim innym, którzy czują się nękani przez Piotra S. Niestety nie będzie łatwo, bo wyznaczono już 3-ci termin rozprawy, na której nie jestem nawet stroną, ani oskarżycielem posiłkowym, bo przecież osoby chorej nie można w ten sposób oskarżać.

A teraz kilka słów wyjaśnienia, skierowanych do tych, którzy dopatrują się winy we mnie samej…

– gwoli ścisłości – nigdy tego pana do niczego nie zachęcałam, nie znam go; on zna mnie z telewizji, jest dla mnie zupełnie obcym człowiekiem, którego się boję, bo nie wiem do czego jest zdolny
– przez te wszystkie lata nie zmieniłam numeru telefonu z tego samego powodu, z którego nie wyemigrowałam na Marsa – nie dam się zwariować. Nie chcę, by on kierował moim życiem. Poza tym, to bardzo zdeterminowany człowiek (tudzież determinuje to jego choroba), więc uzyskanie informacji na mój temat nie stanowi dla niego problemu. Po co zmieniać numer, skoro i tak zaraz zdobyłby nowy?
– nie staram się doprowadzić tej sprawy do końca po to, by być popularną! Chyba żaden dziennikarz, a już na pewno nie rozrywkowy o wyluzowanym, beztroskim wizerunku, nie chciałby być kojarzony z sądami, osobami chorymi psychicznie, stalkingiem itp. Ja też nie chcę, choć jestem wdzięczna mediom, że uważają tę sprawę za ważną. Kiedy prawo nie pomaga, może pomoże czwarta władza? Poza tym, wiem, że każdy, kto ma dziecko i je bardzo kocha, na moim miejscu także walczyłby jak lwica (lew) o spokojną przyszłość swojej rodziny.

Mam jeszcze kilka przemyśleń i wniosków na temat tej sprawy, zeznań i opinii biegłych, tragikomedii, która odbywa się w sądzie, ale zwyczajnie NIE MOGĘ na razie tego opisać. 

Trzymajcie zatem kciuki! Ja nie odpuszczę, ale sama nie dam rady. W tym przypadku, zaiste w grupie siła.

A tu kilka innych relacji:
„Pytanie na śniadanie” TVP2
24opole.pl
tabloidy, a jakże
i Wyborcza raz jeszcze

Przy okazji nieco się uśmiałam oglądając swoje zdjęcia, które różne gazety wykopały ze swoich archiwów 🙂