Nazywam się samodzielną mamą. Nazywają mnie samotną. Albo singielką. Albo Zosią Samosią. Albo po prostu Extremamą. Tylko, że ja wcale nie chcę być ekstremalna. Ani ekstremalnie sama, ani ekstremalnie stadna, ani za gruba, ani za chuda, ani przesadnie podniecona, ani znudzona. Cenię sobie optymalny środek. Czyli umiar. Tymczasem życie samodzielnej matki pełne jest ekstremalnych właśnie wyzwań i zdarzeń. Mózg matki pracuje inaczej od momentu wydania na świat dziecka, a mózg matki samodzielnie wychowującej dziecko to wieczne pole bitwy – o siebie, o dobro dziecka, o równowagę, która jest zaburzona z zasady.

Nie wgłębiając się w emocjonalną sferę samodzielnego macierzyństwa (o tym w innym poście), jest ono już na pierwszy uważny rzut oka wyczynem wymagającym złożonej logistyki. Jeśli wszyscy mają przeżyć. Pozornie idylliczny obrazek roześmianego smyka i matki wpatrzonej w niego to jedynie dokumentacja ułamka sekundy. Przepięknej sekundy. Każda kolejna chwila jest już inna, czasem diametralnie. To nic złego. Tak jest.

Radzę sobie z codziennością. Przynajmniej w takim sensie, że żyjemy, uśmiechamy się, jeździmy na desce i wrzucamy dokumentujące to stopklatki do sieci. Codziennie dokonuję trudnych wyborów. Na mojej liście spraw do załatwienia jest więcej punktów, niż jestem w stanie zrealizować. Nie tylko dlatego, że jestem sama. Także dlatego, że tych pomysłów jest zwyczajnie za dużo. Mogłabym obdzielić zadaniami przynajmniej 4-osobową rodzinę. Uczę się weryfikować plany. To uczy pokory. Staram się zwolnic, żeby za chwilę z turbo doładowaniem nadrabiać czas w slow motion. Taki typ.

Nie ma tragedii jeśli po raz kolejny nie daję rady wysłać paczek z ubraniami, które ktoś kupił podczas extremamowego wietrzenia. Świat się nie kończy jeśli nie zdążę uszyć promodelu bluzy z lidiowej kolekcji. Ba! Nie ma co płakać jeśli znowu nie ogarniam wizyty u lekarza, choć miałam ją odbyć jakiś miesiąc temu. Jest źle wtedy, kiedy nie potrafię zająć się własnym dzieckiem, bo brakuje mi sił. Jest źle gdy nie wiem czy dam radę wstać z łóżka i dotrzeć do łazienki czy zwymiotuję po drodze na podłogę. Dramatycznie robi się wtedy, kiedy boję się ruszyć, żeby nie zemdleć z bólu, a przy mnie jest jedynie Zac. Patrzy na mnie i nie rozumie co się dzieje. Tłumaczę. „Mama się źle czuje, możesz poleżeć ze mną w łóżku i pooglądać książeczkę”. Głęboko oddycham. Każdy udany wdech daje szansę na kolejne. Może wytrzymam. Może tym razem nie wydarzy się nic strasznego. A co jeśli MUSZĘ iść do szpitala? Kto zajmie się Z? Kto pomoże? Milion pytań, mózg pracujący na najwyższych obrotach. Logistyka hiper-zaawansowana.

Zdarzyło się tak raz. O raz za dużo. Odwołałam wyjazd na zdjęcia. Myślałam, że to wystarczy. Odpocznę. Ból brzucha nie przechodził. Próbowałam namierzyć znajomych, którzy mieszkają najbliżej. Nie wiedziałam co będzie. Po spędzeniu dnia w łóżku, odebraniu Z z przedszkola, zrobieniu mu czegokolwiek do jedzenia (choć szczerze mówiąc, nie pamiętam czy tego dnia nie jadł po prostu nutelli albo płatków z mlekiem), wieczorem leżałam dalej. Próbowałam się uspokoić. Spokój pomaga. Wierzę w uzdrawiającą moc umysłu. Odpychałam od siebie ból. Bolał mnie brzuch. Bardzo. Wiedziałam, że to torbiel i docierało do mnie, że powinnam pojechać do szpitala. Byłam sama z dzieckiem w domu. W momencie, kiedy do głowy przyszła mi myśl „a co jeśli nie odczekam do rana?”, podjęłam decyzję o wyprawie na najbliższy ostry dyżur. Jak to zrobić? Zima, mróz, ja ledwo żywa. Potrzebuję ubrać siebie i dziecko, wsiąść do samochodu i znaleźć pomoc.

Nie należę do panikarzy. Nie dramatyzuję. Jeśli mówię, że jest źle, to jest zwykle przeje*ane. Do końca wydaje mi się, że ogarnę, załatwię, zorganizuję, wytrzymam. Nie tym razem. Nie wiem co było gorsze w tej sytuacji – faktyczny ból czy przerażenie i strach o los Z. Było źle. Nie wiem jak długo zbieraliśmy się do szpitala. Była północ. Zac był śpiący. W międzyczasie zwymiotowałam i to zdaje się dało odrobinę ulgi i sił. Dojechałam do szpitala. Z płaczącym, zdenerwowanym dzieckiem na rękach. Na szczęście nie czekaliśmy długo. Położna okazała się złotą lalą i troskliwie zajęła się Z, kiedy ginekolog zadziwiał się moim wnętrzem. Czułam się lepiej. To znaczy nie skręcałam się z bólu. Miałam zostać na oddziale. NIE MA TAKIEJ MOŻLIWOŚCI. Podpisałam się pod zdaniem, że „z powodu braku opieki nad dzieckiem nie zgadzam się na przyjęcie do szpitala” i wróciłam do domu. Mój stan był stabilny, ale wiedziałam, że będzie bolało. Tak, że nie wiem czy wytrzymam. Strach. Przeogromny.

Nie ma takiej sytuacji, z której nie byłoby wyjścia. Zdarzają się jedynie takie, kiedy trzeba działać szybko, zdecydowanie lub podejmować decyzję w stresie. W środku nocy zadzwoniłam do mamy mieszkającej kilkaset kilometrów od nas. „Przyjedź, potrzebuję iść do szpitala. Trzeba się zająć Z.” Przyjechała. Potrzebowałam tylko dotrzymać do 15:00 następnego dnia. Odwiozłam Z rano do przedszkola. Po południu ugościłam mamę, a sama udałam się na oddział szpitalny. To, co działo się tam, to już odrębna historia. Wszak powszechnie wiadomo, że realia polskiej służby zdrowia wywołują skrajne emocje i wpędzają w różne stany.

Najgorsza była niemoc. Poczucie, że SAMA NIE DAM RADY. Ja Zosia Samosia jadąca na Izbę Przyjęć, żeby następnego dnia mieć rozkrojony operacyjnie brzuch płakałam szlochając, bo MUSIAŁAM zostawić Z. Bo nie jechał na obóz albo ja na deskę w góry, ale dlatego, że nie było innego wyjścia. Spód.

Nie pytajcie czy nie mam znajomych lub przyjaciół blisko siebie, którzy mogli przyjechać i przejąć kontrolę. Mam znajomych. Przyjaciół niewielu. Żyję sama. Wilczyca ze szczenięciem. Nie proszę o pomoc. Nie potrafię. Nie chcę. Choć się pozornie całkowicie obnażam, w rzeczywistości sporo jest tej lidiowatości intymnej. Tylko mojej i Z. Nie płaczę nikomu na ramieniu, ani nie zrzucam na nikogo winy. Działam. W takich ekstremalnych sytuacjach, boję się.

Nie chcę być sama. Chcę być samodzielna. Chcę, żeby świat kochał Zachariasza, tak jak my oboje kochamy światową wielobarwność. Nie potrafię być zależna. Dlatego cenię inicjatywę i bliskość. Dlatego liczy się świadomość i empatia. Taka bez pytania. Widzę ją i doceniam.

P.S. Dziękuję tym, którzy w tym trudnym dla mnie czasie dochodzenia do siebie byli blisko bez pytania. LOVE.