Są takie wydarzenia, które niezmiennie wywołują wzruszenie. Są takie imprezy, które kojarzą się tylko dobrze, bo choć zawsze wiążą się z ciężką pracą, dają ogromną satysfakcję. Ja mam w sercu opolski festiwal, a dokładnie Krajowy Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu. Nie polskiej piosenki, a piosenki polskiej. Właśnie w tej kolejności.

Kiedy w 2005 roku aplikowałam do pracy w opolskim oddziale TVP, Agata, która przeprowadzała ze mną rozmowę, zapytała właśnie o to jak nazywa się ta wielka impreza w stolicy polskiej piosenki. Nie wiedziałam. Pewnie rzuciłam coś w rodzaju „no, festiwal opolski”. Agata szybko „postawiła mnie do pionu” i z lekką satysfakcją, że „smarkula” nie wie, uświadomiła mi jaki to karygodny błąd nie znać pełnej i poprawnej nazwy tego wyjątkowego wydarzenia. Wtedy nie miało to dla mnie większego znaczenia. Chciałam pracować, więc pewnie w miarę grzecznie przytaknęłam i z przestraszonymi oczami liczyłam na to, że nie popełniłam dyskwalifikującego błędu. To było około 11 lat temu. Od tamtej pory zmieniło się wszystko. A festiwal trwa. Kocham go.

Choć już w 2006 roku wyprowadziłam się z Opola i nie przyjeżdżałam na festiwalowe koncerty, teraz czuję się tu lepiej niż kiedyś. Teraz jestem częścią tego świata i czuję się potrzebna. Teraz znam nie tylko pełną nazwę festiwalu, ale przybijam piątkę z asystentem realizatora (Cypis<3), przytulam rzecznika prasowego imprezy (Radzio <3), jem truskawki z ręki kolesiowi od kabelków i mikroportów (M. <3). Teraz relacjonuję dla Was Kochani to, co dzieje się w amfiteatrze nie tylko podczas koncertów, ale także podczas prób i na tzw. backstage’u czyli zapleczu. Nie zamieniłabym tej roboty na żadną inną.

Chwalę się, że jestem Opolanką i cieszę się, że mój syn w końcu ma babcię i dziadka, bo gdyby nie mama i czasem też tata, nie mogłabym w spokoju pracować. Od dawna śmieję się, że kocham pracę w telewizji, bo tylko w tym fachu nie czuję, że pracuję. To najczystsze lenistwo 😉 W pracy odpoczywam, bo macierzyństwo to przy tym ciężka harówa.

Dzięki współpracy z TVP3Opole, pojawiłam się w telewizji publicznej ponownie. Dla mnie antena to antena (w sensie nie liczy się nazwa kanału telewizyjnego), a telewizja wszędzie jest fascynująca. W małych oddziałach pracuje się trudniej i ta współpraca to zaprawa przed wyzwaniami na antenie ogólnopolskiej. Lubię to, że teraz, choć wciąż uczę się nowych rzeczy każdego telewizyjnego dnia, potrafię korzystać ze swoich atutów i dostosować się w mgnieniu oka. Praca z ekipą w Opolu to bajka. Każdy program to gigantyczna dawka adrenaliny, która dodaje mi pewności siebie i utwierdza w przekonaniu, że jestem na właściwym miejscu.

Czasem pytacie – jak się wkręciłaś do telewizji? Irytuję się wtedy. Nie wkręciłam się. Od 2004-go roku pracuję, uczę się, pytam, patrzę, nagrywam, montuję, piszę scenariusze. Niby nie czuję, że pracuję, ale jednak nabieram wprawy i ogłady. Współpracuję z ludźmi, którzy robią to jeszcze dłużej. Jestem dumna z tego, że ci najbardziej doświadczeni traktują mnie jak równą sobie. Pracujemy razem. Machina działa wtedy, gdy wszystkie trybiki są odpowiednio naoliwione. Każdy jest ważny.

Podczas tegorocznego festiwalu współprowadzę Studio Festiwalowe w TVP1. To przyjemne wyzwanie. Kolejny krok to poprowadzenie koncertu. Jako Opolanka, marzę o tym od dawna, ale świat się nie zawali, jeśli tego nie zrobię. Pracuję, a praca popłaca. Konsekwentne działania przynoszą efekty. Trzeba robić swoje. Jestem w zgodzie ze sobą, bo dziś potrafię prowadząc program na antenie centralnej być sobą – Lidią, dla której telewizja nie jest całym światem, która „nie ma ciśnienia” na blichtr i wielki „glam szołbizu” ;). Ja po prostu uwielbiam swoją robotę. Zarówno za kulisami, jak i przed kamerą. Zresztą efekt ekranowy to wynik czasochłonnej pracy wielu ludzi. Bez tej żmudnej pracy za kamerą, nie ma tego, co przed nią.

To szalony festiwalowy tydzień i w niedzielę wieczorem będę pewnie marzyła o tym, żeby festiwal się już skończył. Jednocześnie będę odliczać dni do kolejnego. Pewnie myślicie, że największą frajdę sprawia mi selfie z celebrytami i fakt, że mogę się skutecznie przylansować na Insta. Otóż to wartość dodana;) Najbardziej lubię festiwal za rozmowy z ludźmi. Kiedy rok temu przeprowadzałam wywiady dla 24opole.pl Piotr Machalica nie chciał wstać z kanapy w naszym mini studiu. Tak mu się dobrze ze mną rozmawiało, że poczuł potrzebę dalszej wymiany zdań. Edyta Górniak podziękowała mi po rozmowie z entuzjazmem „Boooże, jakie fajne pytania! Dziękuję!”. Grzesiek Hyży wstał, spojrzał mi w oczy, uścisnął mi dłoń i upewnił się, że pamięta moje imię „…Lidia, prawda?”. Magia. Dwa lata temu, gdy pracowałam dla showbook.pl, moja rozmowa z Donatanem i Cleo znalazła się na głównej stronie serwisu tvn24. Rozpiera mnie duma, gdy ludzie, którzy angażują mnie do tego typu zadań, nie żałują swoich decyzji.

A dziś … ? Jesteście ciekawi z kim w tym roku najlepiej mi się rozmawiało? Kto zaskoczył elokwencją, a kto miał największą tremę? Napiszę o tym pod koniec tygodnia. Teraz zbieram dane i trochę nie wyrabiam na zakrętach … I o to chodzi 😉