Często o to pytacie, a ja do tej pory odpowiadałam indywidualnie. Teraz piszę, bo to nie jest tajemnicą, no i trochę już mnie męczą te pytania. Pytania o facetów, o ojca mojego dziecka, o Ex-Kota (czyt.Maćka), o to czy z kimś jestem. Zatem po kolei.

Z ojcem biologicznym Zachariasza, który jest Finem i mieszka w Finlandii, rozstaliśmy się w 3-cim miesiącu ciąży. Potem dwa razy sprawdzaliśmy czy może jednak potrafimy żyć jako para – raz gdy Zac był jeszcze w brzuchu, potem, gdy miał prawie 2 lata. Nie wyszło. Przyjaźnimy się albo na pewno kolegujemy. Tak jest zdrowiej. Dlaczego? Jak się okazało, że zostaniemy rodzicami, zmieniły się moje potrzeby. Szybko weszłam w rolę, poczułam odpowiedzialność i zrozumiałam, że to duże wyzwanie. Potrzebowałam poczucia bezpieczeństwa, a Kri mi go nie dawał. Wręcz przeciwnie. Irytował mnie swoim brakiem wiedzy na temat życia w ciąży i z małym dzieckiem w Finlandii, a ja mogłam sama zgłębić tę wiedzę, ale w Polsce. Finlandii nie znałam i nie wiedziałam jak się do tego wszystkiego zabrać. Nie mieszkaliśmy tam w metropolii, a na dzikim zachodnim wybrzeżu. Tam pierwszym językiem jest szwedzki, a we wsi, w której rodzice Kri mają dom, nie ma nawet sklepu. Jak chciałam zrobić USG, to szczytem technologii było usłyszeć bicie serca mojego dziecka, gdzie w Polsce od razu pokazano mi „fasolkę” na ekranie. Spotkanie z fińskim lekarzem też nie miało miejsca, bo w tamtej okolicy po prostu go nie było. Była za to położna, która zajmowała się wszystkim i ewentualnie kierowała do lekarza gdzieś dalej (taaak, wiem, że dobra położna to skarb i niejednokrotnie lepiej opiekuje się pacjentką, niż lekarz). Zdecydowałam, że to nie moja bajka, że wolę mój polski świat z polskimi zaangażowanymi przyjaciółmi.

Właśnie. Zaangażowanymi. To była chyba najważniejsza sprawa – różnice w podejściu do macierzyństwa. W Polsce ciąża i małe dziecko to świętości. Bez względu na to czy ktoś ma dzieci czy nie i czy go denerwuje ten kult rodziny, jest on powszechnie przyjęty i respektowany. Kobieta w ciąży jest zasypywana komplementami, propozycjami pomocy i to ona jest zwykle w centrum zainteresowania. W ciąży zrozumiałam to bardzo dobrze. Czułam się wyjątkowo, cieszyłam się każdą sekundą stanu błogosławionego, a moich Finów jakoś to nie obchodziło. Nie było poruszenia na wieść o tym, że będziemy mieli dziecko. Być może tak to jest kulturowo przyjęte. W Finlandii ciąża i wszystko z nią związane to naturalne sprawy, którym nie należy dodawać sensacyjnego charakteru. Czysta fizjologia. Jednocześnie państwo doskonale wspiera młodych rodziców, stąd reszta ludzi wokół nie potrzebuje przyszłej rodzinie pomagać, bo ona od początku ma się świetnie i nie martwi się o swój byt. Takie przynajmniej odniosłam wrażenie. Nie winię za to nikogo. Tak jest i już. Zakochałam się w Fińczyku, chciałam (no właśnie… – JA chciałam) mieć dziecko, mam.

Często pytacie czy Kri nam pomaga. Otóż pomaga. Przesyła nam nieco pieniędzy. Regularnie, co miesiąc. Bez przypominania. I tyle. Pewnie, gdybyśmy żyli w Finlandii, byłoby tego wsparcia więcej. Zgodnie jednak z moją regułą, że łatwe rozwiązania są nudne, wybrałam brak świadczeń socjalnych z Finlandii i w dużej mierze sama dbam o byt Zachariasza w Polsce. Zgodzicie się ze mną zapewne, że pieniądze to nie wszystko. Bliskość i autentyczne zainteresowanie warte są dużo więcej. Ja mam pod tym względem polską duszę, do tego kobiecą. Wiem, że zwykle warto wyrazić potrzebę, poprosić o pomoc albo zasygnalizować, że przydałoby się, żeby ktoś coś zrobił. Ja tak nie potrafię. Cenię inicjatywę. Szczególnie w tak oczywistej kwestii, jak obowiązki i uczucia w rodzinie. Uczę się okazywać słabość i prosić o pomoc w wielu sferach mojego życia. W kwestii wychowania Zachariasza także. Jakoś nie mam potrzeby prosić o to kogoś, kto mieszka za morzem i od 3-ech miesięcy nie zapytał jak się mamy. Zapewne śledzi czasem nasze wpisy na fb. Może to wystarcza. Let it be.

Jeśli choć trochę mnie znacie, to dobrze wiecie, że ja … „nie kopię się z koniem”. Bywam uparta, ale wtedy, kiedy jestem pewna, że to ma sens i że wygram. Dlatego odpuszczam, co jest z korzyścią dla Z i dla mnie. Odkąd jestem mamą, odpuściłam już wiele razy, choć nie od początku było to takie oczywiste. Do dziś nie jest łatwe. Gdybym umiała odpuszczać, może do dziś byłabym z Ex-Kotem czyli z Maćkiem, o którego często pytacie. Maciek na bieżąco śledzi co się u nas dzieje, mamy kontakt, z czego niezmiernie się cieszę. Nie potrafiliśmy pewnych kwestii rozwiązać, więc się rozstaliśmy i to była ogromna rewolucja w moim życiu. Dużo większa niż rozstanie z ojcem mojego dziecka czy nawet zostanie mamą. Maciek był ze mną całe moje dorosłe życie, skręcał łóżeczko Zachariasza i go ze mną urodził, wspierał mnie i do dzis jest wyrocznią w wielu kwestiach.  Teraz mieszkamy w innych miastach i każde układa sobie życie osobno. Nauczył mnie tyyyyyyle, że gdyby nie on, tak bym do Was dziś nie pisała.

Ludzie się rozstają. To normalne. Wierzę, że każdy z nas ma do odegrania jakąś rolę w życiu drugiego człowieka i czasem rozdziały z daną osoba w roli głównej po prostu się kończą. Tak jest nie tylko z chłopakami, ale też z przyjaciółmi, a nawet wrogami, którzy w innym rozdziale mogą stać się najlepszymi ostojami. Weryfikacja potrzeb i relacji to coś, co pomaga nie rwać sobie włosów z głowy za każdym razem, gdy coś nie pójdzie po naszej myśli i tak już nie po naszemu musi zostać (inna sprawa, że słowo MUSI w moim pojmowaniu świata nie istnieje).

Zatem odkąd rozstałam się z Ex-Kotem czyli Maćkiem, mieszkamy z Z sami. Zakochuję się i odkochuję, bo tak lepiej, niż rozpaczać. Zac daje mi siłę i radość, bo jest mężczyzną mojego życia, który każdego dnia układa mi w głowie. Co jakiś czas wydaje mi się, że może ten to już TEN, ale za chwilę zdarzenia weryfikują moje rozgorączkowanie i naiwność. Nic na siłę. Nie jest to proste, bo Zac szybko się zaprzyjaźnia, a ja nie chcę „robić mu wody z mózgu”. Z drugiej strony, nie poczuję się z kimś dobrze, jeśli on nie poczuje się dobrze z moim dzieckiem. Zatem receptą jest umiar – moja ukochana cnota, którą warto stosować codziennie. Czasem się nie udaje. U mnie działa to już nieźle w przypadku relacji z mężczyznami. Cnota umiaru i powiedzenie „co za dużo to niezdrowo” to wyznaczniki emocjonalnego spokoju ducha.

Taaaak, i tu pojawia się temat na kolejny post o NIEZAKOCHANIU w NIECHŁOPAKU. Stay Tuned.

 

PRZYDATNE LINKI:

Vlog o ciąży – Kto, kiedy, dlaczego 🙂 – że Finlandia, że Maciek, że mi niedobrze, ha!

Vlog o 1. roku życia Zachariasza

rozmowa z Ex-Kotem na temat porodu